I recently took some long flights and found myself puzzling over which books to bring along for the plane ride. So here, in no particular order, are a few guiding principles to help you compile your in-flight library.
I’m dedicating this piece to the person on my flight back from Italy who audibly reacted to nine, uninterrupted hours of Yellowstone. I know there’s a book out there that can tear you away from those sexy Westerners.
Pick a book that will be distracting.
Flying is full of indignities and discomforts, so bringing along a book that will grip you and draw you in is ideal. A zippy thriller or something scary or speculative should do the trick. Maybe a locked-door mystery, or a beloved classic from your childhood you’ve been meaning to reread? There’s already so much overstimulation on a plane; you don’t want to look up and get distracted by the guy clipping his toenails, or wondering what Yellowstone is even about, because you haven’t seen a horse in two hours and you thought this was a cowboys thing.
Avoid density.
30,000 feet might not be the best altitude to reach for that theory book you’ve been meaning to challenge yourself with.
Avoid books where something bad happens in or to a plane.
Obvious, but best to avoid the topic of planes altogether. This is especially true if you’re a nervous flier, or someone who thinks flight is pure hubris, and that if man were meant to fly God would have fashioned us with wings.
Pick a book with a protagonist who overcomes challenge and adversity.
The way airlines are treating people these days can feel like you’ve been dropped into the tests and trials from Joseph Campell’s template for the Hero’s Journey. Lean into those plotting tropes and pick something where a character emerges on the other side of the story stronger and wiser, even though they dealt with multiple delays, TSA throwing out hundreds of dollars worth of toiletries, and leg-room suited for an Apollo capsule rocketing to the Moon.
Pick something that you can easily dip in and out of.
There’s going to be distractions on your flight, so prepare for it. You want to be able to pick your book back up easily if you lose your place because the drink cart clangs your shoulder, or your neighbor is fidgeting, or you get distracted by yet another crowded shot of easily a dozen Yellowstone cowboys sitting around a table and not a single horse in sight.
Don’t bring something you wrote or something that is about you.
This is admittedly a niche problem, but if I look over and see your face on the book jacket, I’m going to be annoyed that you’re doing something so performative in public. Be courteous to your fellow travelers: don’t make them fear they’re about to end up in the background of a TikTok.
Don’t bring anything too big.
There’s a guy at my YMCA who is always banging these gigantic hardcovers against the metal lockers, and I can only imagine the chaos he unleashes on a plane. If a book is big enough that it’s going to tear off the pocket in the seat in front of you, it’s too big.
Bring lots of short books.
This, in my mind, is the move. Lots of little books solves many on-board problems: you can easily pull out a couple for the flight, and pack the rest away in the overheard; you’ll have plenty of options; and you’ll have a sense of accomplishment from reading a bunch of books on your trip.
Sidebar: Which airline is cool enough to start a novellas-only imprint dedicated to in-flight reading?
Bring something you’re excited about.
Overall, a plane is the perfect place to leave your pretensions behind. For a while, you’re disconnected. Read something “embarrassing” or “unliterary”—you’re in the sky, only the birds can judge you!
It’s just you, your book, and a seven-inch image of Kevin Costner in a dizzying array of cowboy hats, constantly in your peripheral vision. Happy flying!
Είναι ασφαλή; Τι κινδύνους ελλοχεύει η χρήση τους; Πώς από τους μύθους, που έλεγαν για «δράκους» και «ιπτάμενους ανθρώπους από τις ταράτσες», μιλάμε για την πανεπιστημιακή έρευνα πάνω σε θεραπείες για το άγχος, την κατάθλιψη και τα ψυχικά τραύματα; Πώς από ένα μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο των πνευμάτων, το LSD «μετατρέπεται» σε microdosing, ένα κορπορατικό κόλπο που υποτίθεται ότι προσφέρει μεγαλύτερη δημιουργικότητα; Μπορούμε στη σύγχρονη εποχή, που περιστρέφεται γύρω από το άτομο, να πιστέψουμε πως, αν υπάρξουν μεγαλύτερες κοινότητες «ψυχοναυτών», μπορεί και ο κόσμος να γίνει καλύτερος;
Ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, φαρμακολόγοι, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, ανθρωπολόγοι και καλλιτέχνες δίνουν απαντήσεις αλλά και να προκαλέσουν νέα ερωτήματα σε μια συζήτηση που είναι πιο ζωντανή από ποτέ.
ΟΜΙΛΗΤΕΣ/ΟΜΙΛΗΤΡΙΕΣ Χριστίνα Δάλλα, Καθηγήτρια Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Λέανδρος Κυριακόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Δημήτρης Παπαϊωάννου, Creative Director and Music Specialist for _&Beyond
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ/ΟΥΣΕΣ ΣΤΑ BINTEO ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ (Α-Ω) Anthony Bossis, Καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του New York University Simon Critchley, Φιλόσοφος, συγγραφέας Δρ. Gabor Maté, Ειδικός σε θέματα εθισμών, ομιλητής, συγγραφέας μπεστ σέλερ βιβλίων Ελεάνα Μπασκούτα, Ανθρωπολόγος, εκτελεστική διευθύντρια της Ελληνικής Εταιρείας Ενθεογόνων
Ελάχιστοι εχέφρονες Βρετανοί θα ισχυρίζονταν ότι η βρετανική μουσική τον 18ο και τον 19ο αιώνα would be anything to write home about. Όσο κι αν ακκίζονται και καυχιούνται για τα πραγματικά, παραφουσκωμένα ή ανύπαρκτα επιτεύγματα της αυτοκρατορίας τους που άφησε εκατόμβες νεκρών, την ειδεχθή κληρονομιά της αποικιοκρατίας και την επίφαση χρηστής διοίκησης στην οικουμένη αλλά επιδερμικούς συγκρητισμούς κι ελαττωματικές υποδομές στο τρυφηλό και νεφοσκεπές νησί τους, οι Βρετανοί το ξέρουν: British classical music (well, until Elgar) is not much to write home about.
Στη δική μας την έτι ενδοξότερη γωνιά της βαλκανικής χερσονήσου, τέτοια ζητήματα δεν τίθενται για συζήτηση: είμαστε το λίκνο του (ενός) πολιτισμού (που χαμπαριάζουμε), η φιλοσοφία τελείωσε με τον Επίκουρο και τους Στωικούς (όχι πολύ καλά δηλαδή), οι επιστήμες (όπως τις αντιλαμβάνονταν οι Άραβες σοφοί του 10ου αιώνα) μάς χρωστάνε τα πάντα, ενώ κάπου μέσα στην εικόνα κρύβεται κι ένα ένδοξο Βυζάντιο, δηλαδή μια συνεχώς μεταβαλλόμενη «Οικουμένη» που κράτησε πάνω από 1000 χρόνια. A propos, ελπίζω στο μέλλον να μην τσουβαλιάζομαι μαζί με τον Ιάκωβο Πιτζιπίο ή με τον Αγάπιο Λάνδο, από τους οποίους απέχω λιγότερο από 500 χρόνια πάντως. Πέρα από τις όποιες φαντασιώσεις υστεροφημίας, τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας χωρίζονται σε αυτά στα οποία η Ελλάδα (νομίζει ότι) διαπρέπει και σε αυτά που δεν είναι ακριβώς επιτεύγματα.
Φρονούμε λοιπόν ότι είναι υπέροχη η νεοελληνική πεζογραφία. Πράγματι, μετά τη δεκαετία του ’60 η νεοελληνική πεζογραφία ανθεί και φέρει κι άλλο και ― αν μη τι άλλο ― δεν είναι για τα μπάζα. Δυστυχώς (φιλαράκια μου), με το ζόρι μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για τη νεοελληνική πεζογραφία πριν τη δεκαετία του ’60. Θα έλεγα μάλιστα πως ένας λόγος που ακόμα κάνουμε ανούσιες συζητήσεις για π.χ. τον Καραγάτση είναι επειδή κανείς σχεδόν δεν θέλει να παραδεχτεί πως πριν από τη δεκαετία του 60, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πεζογραφία μας είναι για πέταμα ή γουτουπού.
Για την αρτηριοσκληρωτική ευτέλεια και τη δουλοπρεπή απομίμηση γαλλικών φυλλάδων της πεζογραφικής παραγωγής που κυριαρχούσαν μέχρι περίπου τη γενιά του ’30 έχουν μιλήσει αναλυτικά ακόμα και κάτι κρυπτοχουντικοί πανεπιστημιακοί φιλόλογοι, από αυτούς που δημοσίευαν σε περιοδικά εξωραϊστικών συλλόγων και των οποίων το opus magnum ήταν η διδακτορική διατριβή τους.
Δεν είναι τυχαίο που μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα (see what I’ve done here?) ο Ροΐδης φάνταζε γίγαντας αλλά και ότι ο χαντακωμένος Βιζυηνός με σκορ 5/7 προσέφερε στα ελληνικά γράμματα τα αριστουργηματικότερα πεζά τους μετά την απαράμιλλη Γυναίκα της Ζάκυθος. Κάπου εκεί βρήκε και χώθηκε κι ο Παπαδιαμάντης γιατί, κακά τα ψέματα, η ξινίλα-ποδαρίλα και η μπαγιάτικη κλεισούρα θυμίζουνε στον Έλληνα (άντρα) τη γιαγιά του (την ενίοτε Φραγκογιαννού)· κι ο Έλληνας τη γιαγιά του την αγαπάει, όλα κι όλα. Πέρα από την πλάκα, η Φόνισσα λάμπει εκεί εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον Θώμας Άρντυ με τον Θεόδωρον Δοστοϊέφσκην, εκεί όπου το όποιο ταλέντο του Παπαδιαμάντη εύρε τον θάνατον πολύ πριν την ενηλικίωσή του.
Και μετά; ίσως ο Πέδρο Καζάς του Κόντογλου. Έπρεπε να μας σαρώσει η τρομακτική δεκαετία του ’40 για να βγούμε από γλωσσικές ομφαλοσκοπήσεις, βυθομετρήσεις της ελληνικότητας α λα γαλλικά, ανούσιες ηθογραφικές επανεπινοήσεις, ψευτομπουρζουά σαχλαμπούχλες και κάθε λογής Άγγελο Τανάγρα και Νίκο Καζαντζάκη για να αρχίσουμε να έχουμε πεζογραφία.
Με το απρόσμενο ξεκίνημα της Κρανάκη σιγά σιγά αρχίσαμε τότε να κατανοούμε ότι πρέπει να χτιστεί πεζογραφική παράδοση, ότι δεν γίνεται να επιστρέφει στανικώς κι επανειλημμένα η πεζογραφία στην ποίηση, ότι η ηθογραφία πέθανε μαζί με την αγνή ελληνική επαρχία στον Εμφύλιο, ότι πεζά γράφονται και σε γλώσσες πλην της γαλλικής και της γερμανικής, ότι ο Μάξιμ Γκόρκι δεν είναι Τολστόι κι ότι ο Τολστόι προέρχεται λ.χ. από έναν κόσμο ομόδοξο (…) μεν, πολλαπλάσια πιο σημαντικό και ευρύ δε.
Βρισκόμαστε, νομίζω, ακόμα σε μια διαδικασία απόδρασης από τον επαρχιωτισμό. Έργο με το έργο, και με πολλά πισωγυρίσματα, γινόμαστε όλο και λιγότερο επαρχιώτες ομφαλοσκόποι, εμπεδώνοντας αυτό που ωραία είπε ο Κούντερα στο Rideau: «How to define provincialism? As the inability (or the refusal) to see one’s own culture in the large context.»
Επίμετρο: Ο Άρης Αλεξάνδρου (το Κιβώτιο είναι το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα), ο Ταχτσής, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Χατζής, ο Πεντζίκης, η Άλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρρή (κι ας τις σνομπάρετε), ο Βασιλικός (που τα 3/4 των γνωστών μου απεχθάνονται) και άλλες και άλλοι μετά από αυτούς κι αυτές αγαπήθηκαν και επειδή δεν παρέπαιαν διαρκώς μεταξύ τερζακικής ανίας και καζαντζακικής μανίας.
On October 12, 1492, Italian explorer Christopher Columbus landed on the American continent. On July 20, 1969, American astronaut Neil Armstrong first walked on the Moon. On May 12, 2019, an anonymous user noclipped “out of reality” and ended up in the Backrooms. After Christopher Columbus’ pillars of Hercules and Neil Armstrong’s Kármán line, the threshold of the Backrooms represents now the furthest end of the world.
At 10:07 PM on the 12th of May 2019, the anonymous user replied to a picture in a thread on 4chan’s /x/ section. The image, posted in response to a call to “post disquieting images that just feel ‘off’” on imageboard website 4chan, depicted an empty office space with yellowish wallpaper and neon lighting.
In reply to the creepy image, the anonymous user wrote: “If you’re not careful and you noclip out of reality in the wrong areas, you’ll end up in the Backrooms, where it’s nothing but the stink of old moist carpet, the madness of mono-yellow, the endless background noise of fluorescent lights at maximum hum-buzz, and approximately six hundred million square miles of randomly segmented empty rooms to be trapped in.”
Four years after the anonymous 4chan post, 3D models of empty office spaces and shopping centers are reproduced endlessly by Internet users on Reddit, Twitter, TikTok, Instagram, and YouTube. In analogy with the United States flag erected on the surface of the Moon, the green wallpaper and neon lights represent the reproduction of capitalism into the imaginary.
The Backrooms are an example of liminal space (the word liminal is from the Latin limen, meaning “threshold”). However, in contrast to other liminal spaces, places of change and passage, such as doorways, escalators, lobbies, and hotels, the Backrooms are means without end. The architecture of non-places as such.
As you noclip out of reality you do not get somewhere, but nowhere.
Further related to the above is the meaning of the phrase no clipping. In 1994 video game Doom II: Hell on Earth, the command IDCLIP enables the player to disable collision detection and, therefore, walk through otherwise solid objects and walls; then, the player is still inside the video game but outside of the gaming space. To noclip thus means to go through the gameable space and, as a result, end up outside of the map and its reality altogether.
No Escape-ism
After the map takes the place of the territory, there is nowhere else to go.
On the one hand, the naive optimism of flat Earth theories which argue that the map of the world ends somewhere: one could swim or jump over it. On the other hand, the pessimism of the Backrooms’ architecture, for instance in Kane Pixels’ short-film adaptation, and its everlasting reproduction. The design of capitalist realism. According to the original 4chan post, the Backrooms are as small as three times the Earth’s surface area; in Kane Pixels’ found footage, the Backrooms are endless.
More than a dystopia and a utopia, the Backrooms are another topos of reproduction: the capitalist utopia of any dystopia.
Also, contrary to Marc Augé’s late-capitalist theory of space, where places are not effaced throughout, the Backrooms are the simulation of space too. The Backrooms do not represent the presence of another reality elsewhere but, rather, the absence of reality as such. The Backrooms are reproduced as if in order to hide that there is no more difference between places and non-places, subjects and spectators. It is the utopia, the u-topos, the non-place, of the screens.
Kane Pixels’ Backrooms are nothing more than the 4D representation of an impossible exit from capitalism. Only images exit the Backrooms. Yet, the images are not from the present time but a lost future: recorded in 1990 and 1991, and found in 1996… Lastly, uploaded to YouTube in 2022. The future is nothing more than the repetition of the past. Meanwhile, capitalism is the only imaginary able to reproduce itself. Kane Pixels’ found footage, where a research group (the A-Sync Foundation) is analyzing the Backrooms and their potential to produce more space (A-Space), will be soon developed into a feature-length film from Oscar-winning company A24. Everywhere is the spectacle and the spectacle is everywhere.
The dreams of the end are over. Yet, the nightmares never end. As the comments posted below the eerie images of the Backrooms also show, many people have been dreaming about places like the Backrooms much before the original 4chan post. It is hard not to think about Carl Gustav Jung’s blood-filled dreams and visions of war, a few months before the beginning of WWI. The exception is that, today, the collective unconscious has taken the form of collective informatization.1 Nightmares have taken the form of zeros and ones.
Kane Pixels’ footage from the Backrooms also feature a tripod-looking monster, known as Bacteria: the living form of the image itself, the viral structure of the hyperreal. It is the representation of everything that, logically, wants our death.
Noclipping
Above all, it is the closure of the system that produces fascination. As Jean Baudrillard writes in For a Critique of the Political Economy of the Sign: “What fascinates us is always that which radically excludes us in the name of its internal logic or perfection: a mathematical formula, a paranoic system, a concrete jungle, a useless object…”2 not to forget the capitalist system and the Kabbalistic conception of God. This is also the fascination that authors like Nick Land and Mark Fisher developed for capitalism: an abstract system that does not needyou.
The Backrooms are a closed system that is accessed by some fatal error: Internet’s hell. Again, in opposition to other liminal spaces, there is no exit. “The Backrooms are the result of a threshold that has glitched and keeps on self-generating in a seemingly unstoppable loop.”3 It is noteworthy that the Backrooms went viral during the COVID-19 pandemic: yet another liminal space that takes place in both space and time and reproduces itself endlessly in accordance with the logic of virality.
“When the concept of threshold,” the limen in liminal spaces, “meets that of noclip, a simple boundary line can turn into a habitable place. The glitching threshold might lengthen to generate a space, and this space could switch from a transitory moment into a permanent prison.”4
To noclip and get out of the gaming space of capitalism, then. In addition to images and video, the Backrooms are further accessed through simulation video games where players are able to explore and interact with the surroundings. To noclip away from empty offices and shopping centers into what are now only bleak spaces. “No clipping through reality” reads the intertitle of a simulation video game of the Backrooms.
Noclip through the hyperreal. Exit the gaming space and its hyperrealism. Enter noclip mode. Collision detection is disabled. The player is altogether outside of the authorized map and within the same gaming space: the code-cheaters are always already more than players and non-players. There is no difference between function and error anymore. All that was closed by function is now opened to critical errors. Follow the bugs after the end of the world. Noclip into another map. The critical race to whatever is after the end. That is the fascination of the closed system against the allure of the open system.
Later, the error is fixed. The software is debugged. A new patch is installed. The command line is shut down. The imaginary is returned to the reproduction of more signs. Restart. Try again. Find a new cartography.
Augé, M. (1992). Non-Places: Introduction to an Anthropology of Supermodernity (Trans. J. Howe). London, New York: Verso. (Original work published 1997).
Baudrillard, J. (1981). For a Critique of the Political Economy of the Sign (Trans. C. Levin). London: Telos Press. (Original work published 1972).
Berardi, F. “Bifo” (2021). The Third Unconscious: The Psychosphere in the Viral Age. London, Brooklyn: Verso.
iD Software (1994). Doom II: Hell on Earth. GT Interactive, MS-DOS.
Pie On A Plate Productions (2019). The Backrooms Game. Pie On A Plate Productions, Microsoft Windows.
Pixels, K. (Director). (2022). Backrooms – Presentation. YouTube.
Pixels, K. (Director). (2022). The Backrooms (Found Footage). YouTube.
Tanni, V. (2022). A Journey in the Back of the World in Noclip Mode. NERO Editions.
NOTES
1 Compare with Franco “Bifo” Berardi, The Third Unconscious: The Psychosphere in the Viral Age.
2 Jean Baudrillard, For a Critique of the Political Economy of the Sign, p. 96.
3 Valentina Tanni, “A Journey in the Back of the World in Noclip Mode”.
4 Valentina Tanni, “A Journey in the Back of the World in Noclip Mode”.
This is an edited excerpt from Semiotics of the End: On Capitalism and the Apocalypse by Alessandro Sbordoni (Institute of Network Cultures, 2023), licensed under CC BY-NC-SA 4.0 (www.creativecommons.org/licences/by-nc-sa/4.0).
Alessandro Sbordoni was born in Cagliari in 1995. He is the author of The Shadow of Being: Symbolic / Diabolic (2nd edition, Miskatonic Virtual University Press, 2023) and Semiotics of the End: On Capitalism and the Apocalypse (Institute of Network Cultures, 2023). He is an Editor of the British magazine Blue Labyrinths and the Italian magazine Charta Sporca. He lives in London and works for the Open Access publisher Frontiers.
Log in
), will be soon developed into a feature-length film from Oscar-winning company A24. Everywhere is the spectacle and the spectacle is everywhere.
